Յոթ տարի չէի եղել մերոնց գերեզմանին։ Հիմա մտել էի գերեզմանոց ու շվարած կանգնել, շուրջս էի նայում։ Գերեզմանոցն անճանաչելի էր դարձել՝ արևադարձային ջունգլիների նման աճել էր, փակել բոլոր ճանապարհները, տապանաքարերն իրար գլխի ելած, իրար հրմշտելով, խառը-խուռը, մի ոտի տեղ չկա, որ անցնես։ Ես, մի տեսակ, հետ էի վարժվել. Ամերիկայում, Ֆրանսիայում մի քանի անգամ առիթ եղել էր գերեզմանոց գնալու. գերեզմանները հավասար շարքերով, ասես քանոնով գծած լինեն, հանգիստ քայլում ես, մոտենում քո ուզած գերեզմանին։ Իսկ ստեղ․․․ Քարից քար թռնելով, ուրիշի գերեզմանները տրորոլով սկսեցի փնտրել մեր գերեզմանը։ Շուրջն ամեն ինչ փոխվել էր, ոչ մի կերպ չէի գտնում։ Հա պտտվում եմ ու պտտվում, արդեն նկատում եմ, որ նույն տեղով նորից եմ անցնում, իսկ մեր գերեզմանը չկա ու չկա։

Մեզանից շատերն են մոռացել, բայց վաղուց այսպիսի մի ասույթ կար՝ հեգնական տոնով ասվող. երկնքում էլ շա՜տ գեղեցիկ թռչուններ կան...

- Գաղթ, գաղթ, էսօրվա գաղթը որտե՞ղ ա։ - Լիբանանում։

Այսօր որոշեցի դուրս գալ մենության բանտից ու գնալ ՓՈՂՈՑ:

Այսօր առևտուր եմ անում «Երևան սիթի»-ից։ Դրամարկղի մոտ հերթ է։ Ինձնից հետո երկու պատանի են կանգնած. երևի ընկերներ են։ Անհանգիստ են, կարծես շտապում են։

Մի քանի օր առաջ, ավելի ճիշտ՝ հոկտեմբերի 5-ի գիշերը, մի դեպք պատահեց: Մենք հրաշքով փրկվեցինք: Հրաշք բառն այս դեպքում խիստ տեղին է, քանի որ փրկության ոչ մի հնարավորություն չկար՝ ո՛չ տրամաբանությամբ, ո՛չ ֆիզիկայի օրենքներով, ո՛չ պատահարի անխուսափելիությամբ: Բայց փրկվեցինք: Վերջին պահին: Մի անբացատրելի, անըմբռնելի վերին կամքի շնորհիվ:

ՈՒրախանալու բան չկա։ Էն, որ մենք վառոդով լցված տակառի վրա ենք նստած, գաղտնիք չի։ Հիմա՝ մոտակայքում կրակ ա բռնկվել, որը կարող ա ծառից ծառ անցնելով շատ արագ մեզ հասնել, ու դա հե՛չ զվարճալի չի։

Հայրը մահից առաջ իր տղային ասաց. - Այս ժամացույցը նվիրել է քո նախապապը, այն 200 տարեկան է, բայց մինչ քեզ նվիրելը, գնա առաջին պատահած ժամացույցների խանութ և հարցրու թե ինչ արժե այս ժամացույցը։

ՈՒղիղ 4 տարի առաջ այս օրը Հադրութի մարտական գործողությունների ժամանակ զոհվել է Արցախի Հանրապետության ԱԳՆ սփյուռքի բաժնի պետ ԵՐՎԱՆԴ ՀԱՋԻՅԱՆԸ։

Լեհական անտառները մեջըս եթե ոչ Շիշկինին, ապա գոնե նրա նկարած արջերին հանդիպելու ցանկություն ծնեց, էն էլ անիծվածները չկային ու չկային։ Իմ ահի՞ց էին փախել, թե՞ ինչ, փաստը մնում է փաստ, որ գերանները թափուր էին թողել։ Ես էլ ստիպված որոշեցի անմահանալ։